قدمگاه

می‌خواستم با یه بیتی، شعری از خیام،‌ مولوی و … شروع کنم که متاسفانه چون خیلی وقته مطالعه نداشتم نتونستم.

این نوشته رو برای اونایی که مثل من دنبال هزار راه نرفته و هزار تایید و تمجید هستند منتشر کردم.

خیلی وقتا فکر می‌کنیم، باید یکی یا دو تا یا هزاران آدم کارمون رو تایید کنند تا حقانیت یا درستی کارمون اثبات بشه.

این بر می‌گرده به همون بحث رشد و نیاز انسان به ابراز خودش.

در صورتی که رشد بالایی داشته باشی، خودت رو به آدم‌های معمولی ابراز نمی‌کنی. تو شبکه‌های اجتماعی مثل instagram و twitter و telegram دنبال خودنمایی نمی‌گردی. مثل خیلیا یا برای کسب درآمد یا برای انتشار اخبار مهم و بحث‌های علمی و یا کمک واقعیی به دیگران فعالیت می‌کنی.

گذشته از این‌ها هر چی فکر کنی همونه و با هر درجه رشدی، در هر لحظه هر کاری که می‌کنی، از نظر خودت درسته و شاید بعدا خنده‌ات بگیره یا تاسف بخوری! ولی به هر حال تو اون لحظه درسته. دنبال تایید دیگران نباید بگردی. دیگرانی که خودشون نسبی هستند و شاید اونها اشتباه فکر کنند.

واقع‌بین و منطقی بودن این وسط خیلی کمک می‌کنه. هر چند واقعیت با حقیقت فرق می‌کنه ولی به اون حد از درک و فهم نرسیدم که به جای پرده‌های واقعیت بخوام پرده‌های حقیقت رو کنار بزنم! شما چطور؟

خلاصه مطلب اینکه هر کاری می‌کنید بدون توجه برید جلو! قطعا موفق می‌شید حتی بدون تایید دیگران…

من موندم کسایی مثل آقای آذری جهرمی و بقیه مسئولان داخل توییتر چطور و کی می‌خوان مشکلات جوون‌ها رو حل کنن؟ اینجا که توییتر هست و فیلتر و خیلی از اون قشری که می‌خوان بهشون کمک کنند اصلاً اینجا پیداشون نمی‌شه… ما هم که از رو کنجکاوی اومدیم و رصد می‌کنیم و کاری به اون درصد بیکار و مشکل‌دار و شهرستانی نداریم. هر روز هم جمعیت تهران به خاطر همین موضوع بیکاری داره بیشتر می‌شه.

پس چه‌جوری و کی می‌خواد این وضع درست بشه.
من نه می‌خوام خارج از ایران زندگی کنم، نه فرهنگ اونا رو دوست دارم. ولی آرزومه از این تهران لعنتی برم بیرون. بابا اینجا داره می‌ترکه!! یکی نیست به داد ما برسه؟ مسئولینی که همه بالاجبار در تهران به سر می‌برند و اونقدر درگیر مسائل و مشکلات کلان می‌شن که این جزییات به چشم‌شون نمیاد چطور می‌خوان محلل باشند؟

آقای آذری جهرمی لطفاً کارهاتون رو به خارج تهران بسط بدید. بنده به شخصه حاضرم با حداقل حقوق ولی با امنیت شغلی در خارج تهران (هر کجا غیر از این شهر شلوغ و آشفته) فعالیت علمی و تحقیق و توسعه و کدزنی و ساعت‌ها مطالعه در حوزه فناوری اطلاعات رو متحمل بشم ولی از این وانفسا و بی موالاتی بیرون بیام.

همون قدر که شما نگران آینده فرزندانتون هستید ما هم هستیم. منتهی جنس نگرانی شما با مال ما کمی فرق می‌کنه. من نگران این‌ام که بتونم برای آینده شغلی فرزندم کاری بکنم تا مثل من مجبور به هر کاری نشه، شما نگران روش استفاده و مصرف تکنولوژی توسط اونها!

ما هر دو یک درد داریم فقط برای شما از نظر ما سطحی حساب می‌شه و برای ما تا استخون رفته و خم به ابرو نمیاریم، چون از خدا انتظار کمک داریم. اگر هم اینجا برای شما نوشتم چون مدتیه فعالیت شما رو کم و بیش رصد می‌کنم و می‌بینم حداقل در ظاهر می‌خواید کمک کنید و شاید راهی که خدا برای ما قرار داده شما باشید.

من و امثال من دوست داریم کمک کنیم، مؤثر باشیم و آینده خوبی بسازیم ولی مخالف بردگی هستیم. بردگی مدرنی که دیگر انسان‌ها رو شلاق نمی‌زنند تا کار کنند. بلکه با حداقل نیازمندی‌های زندگی راضی‌شان می‌کنند و این انسان‌های راضی خودکار به وظایفشان عمل می‌کنند.

ممنون که تا آخر خواندید.