امروز هم بانک نوازشم پر شد.
با گذاشتن چند تا پست خوب در لینکدین. این هم یه جور جلب توجه حساب می‌شه و باعث پر شدن بانک نوازش. حتما فکر می‌کنید چقدر لوس! ولی حقیقت داره. تمام آدم‌ها به نوازش نیاز دارند. حتی اگر به صورت سیلی باشه!
خب بعضی‌ها عادت کردن بانک نوازش‌شون رو با چیزهای بد و سخت و خشن پر کنن. مهم اینه که توجه دیگران بهت جلب بشه. اما دیگران از نظر شما چه کسایی هستن؟
پدر؟ مادر؟ خانواده؟ دوستان؟ هم‌شهری‌ها؟ هم‌وطن؟ انسان‌ها؟ خدا؟
هر چقدر دیگران زندگی‌تون که باهاش بانک نوازش‌تون رو پر می‌کنید بزرگ‌تر باشه، درصد رشد‌تون بالاتر هست. مهم نیست چی کار می‌کنید. مهم اینه که این کار رو برای کی انجام می‌دید و چقدر به دیده‌شدن از سمت اون اعتقاد دارید.
بعید می‌دونم خدای یک کودک بزرگ‌تر از پدرش باشه!
هنوز هم هستند آدم های بزرگی که در پی شاد کردن و جلب توجه دوستان‌شون هستند و بس. اونها به محله و شهر و کشور فکر نمی‌کنند. چه برسه به خدا… حالا تا تعریف از خدا چی باشه…
اما بسیارند آدم‌هایی هم که فقط چشم به توجه خدا بسته‌ن. به نظرم ماهیت این خدا زیاد مهم نیست. البته نه اینکه به عنوان مثال پول در جایگاه خدا برای کسی نقش بازی کند. منظور نیرویی‌است که از تمامی اطرافیان و دیگرانی که به ما توجه می‌کنند، بیشتر انرژی و ارزش دارد.
شاید برای همین است که به خویشتن‌شناسی بسیار تاکید شده. انسانیت به معنای واقعی، ماهیت خداگونه دارد.