بهم می گن لینکدین شبکه اجتماعی کار هست و فقط موضوعات کاری رو باید داخلش گذاشت. حتی برای مهسا امینی هم استثناء قائل نمی شن
سوالی پیش میاد که اگر این طور باشه شما با مقنعه در جاهای دولتی کار کنید و به مسائل اجتماعی کاری نداشته باشید.
احتمالا بحث رو شخصیش می کنن ولی برای منی که در یک شبکه اجتماعی کار هر روز با انواع موضوعات برخورد می کنم هم بحثهای اجتماعی هم همینطور هست. اگر برای من رو شخصی حساب می کنند و بر همین اساس کار درستی کردم که عکس امام (ره) رو گذاشتم، حجاب هم بحث شخصی…
ولی وقتی عده ای دیگه میان تبانی می کنن که از این شبکه کار، کسی رو بیرون بندازن، یعنی تفاوت قائل هستن. یعنی در یک اجتماع سلیقه ای برخورد می کنن. همونطور که در بحث حجاب هم به ظن اونها سلیقه ای در جامعه برخورد می شه
البته فرقی هست بین تبانی و قانون. چه بخواهیم و چه نخواهیم، حجاب یک قانون است و دهن کجی به اون، تبعات قانونی و محرومیت های اجتماعی به همراه داره. اما تبانی، یک جور اعتراض و یک طرفه به قاضی رفتنه و کاری که در لینکدین با اکانت من کردن، معادل اقدام به قتل نفس یک نفر در دنیای مجازی به حساب میاد. به همین میزان و معادل هم باید جواب پس بدن
دوست دارم حالا که رفتم تو کما، دیگه بر نگردم
دنیای قشنگ تریه. اما برای اینکه بتونی ارزش پیدا کنی باید در جامعه باشی با تمام خوبی ها و بدی ها. باید به همه چیز شک کنی و از شک در بیای. باید عقل و منطق رو در وجود خودت رشد بدی
گفتم پستی که من گذاشتم حق بود. بهم خندیدند. اما نپرسیدن چیش حق بود. حق بود، چون هیچ وقت ندیدم مثل اون پست، امام (ره) هم بیاد و همه چیز رو به نام خودش تموم کنه. همه کارهایی که دیگران به نام او رقم زده بودند رو داد، در قبال دو ساعت بچه داری یک مادر. یعنی همه کاره مادران هستند. یعنی خمینی کسی نیست که حسابش کنید. این حد از خضوع و خشوع و البته حق بود که عشق و علاقه بین امام و امت ایجاد می کرد.
حتی اون مادر هم اگر بخواد خودش رو کسی حساب کنه باز اشتباه کرده. حقیقت اینه که هر جا خودت رو انداختی و هیچ کاره دونستی، خدا دستت رو می گیره و بالا می بردت