انسانم آرزوست

این روزها، اولین کاری که می‌کنم یه جور تخلیه روانی هست.

وقتی ویدئوها و مطالبی که به مملکتت نسبت داده می‌شه رو می‌بینی و چه راست و چه دروغ، نمی‌تونی بی خیال ازش بگذری، یه جایی باید باشه که این همه هجوم افکار منفی رو خالی کنی

خیلی‌ها این کار رو در شبکه‌های اجتماعی انجام می‌دن ولی من ترجیح می‌دم تو وب سایت شخصی این کار رو انجام بدم

چیزی که امروز صبح تا حد زیادی برام قطعی شد این بود که مملکت ما به یه تغییر بزرگ نیاز نداره، شبیه انقلاب

ما در رانندگی‌مون هنوز مشکل داریم. هنوز هر روز صبح تک سرنشین می‌شینیم و کلی ترافیک رو تحمل می‌کنیم . کاری به زرنگ‌بازی‌های بعضی‌ها کار ندارم. همین که ما هنوز به این نتیجه نرسیدیم که تو یه کلانشهری مثل تهران، به همدیگه کمک کنیم، تک سرنشین نباشیم چطور می‌خوایم یه تغییر بزرگ در حد انقلاب ایجاد کنیم؟

البته شخصا به انقلاب اعتقادی ندارم. به نظرم ما به انسانیت نیاز داریم. فارغ از اینکه مسئولان چقدر به حرف مردم گوش می‌دن یا نه. ما مردم هستیم که با رفتارمون می‌تونیم کم‌کم باعث تغییر جامعه بشیم.

از همین رانندگی شروع کنیم، مطمئنن به جاهای دیگه هم می‌رسیم

مردم ایران از هر موقع دیگه‌ای این روزها پویاتر هستند (اشاره به ابتدای سخنان مهمانان برنامه شیوه در اینجا) بهتره از این پویایی به عنوان یک فرصت حداکثر استفاده رو ببریم